Wat wil ik nou eigenlijk?
Hier zit ik dan.
In gedachten.
Ik voel onrust en hoor een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik iets moet doen.
Het is inmiddels bijna 4 weken na mijn event ‘Het oude denken en het nieuwe voelen’.
Wordt het niet eens tijd dat ik daar een vervolg aan ga geven?
Tijdens het event deelde ik mijn levensreis en welke hobbels ik heb genomen om mijn hart te volgen. Ook ging het over hoe ons ego vaak de macht heeft over ons gevoel en wat ons hart eigenlijk wil. Over de balans tussen denken, voelen, doen en zijn. Dat we al deze 4 elementen nodig hebben om verder te komen. En dat het voor de meeste mensen een grote uitdaging is om te voelen en te zijn in een maatschappij die vooral met denken en doen bezig is. Het ging over het volgen van mijn dromen en het omarmen van mijn hoog gevoeligheid en alles wat daarbij komt kijken wanneer je opgroeit in een medisch gezin.
Hier zit ik dan. In gedachten met wat ik eigenlijk vind dat ik moet doen. Tja precies: volledig in het denken en doen. Velen om me heen, zo lijkt het tenminste, zijn actief met van alles en nog wat en elke keer triggert dat mijn drang om ook iets te moeten doen. Maar mijn gevoel en lijf geven aan dat rust nodig is. Rust en vertrouwen, dat dit is wat nu mag gebeuren om straks weer alles te kunnen laten stromen en te manifesteren. Letterlijk stil staan in het doen en voelen wat er nodig is. Mijn lijf gaat tekeer, verschillende pijnen komen op. Ik voel onrust. Ik voel een verkramping achter bij mijn hart. Ik voel een zwaarte in mijn been. Ik voel het allemaal en accepteer het. Ook laat ik de emotie gewoon komen, de emotie die hierbij hoort. Soms is het verdriet, soms is het boosheid, soms is het iets wat ik mag loslaten...
Frustratie
En ja, ik ben ook gefrustreerd. Gefrustreerd over het feit dat ik vind dat ik al zoveel aan mijn eigen ontwikkeling heb gedaan in mijn leven en dat ik nu eindelijk eens moeiteloos wil leven, moeiteloos die dingen doen die ik leuk vind om te doen, moeiteloos met mijn klanten aan de slag kunnen gaan, moeiteloos mijn dromen waarmaken. Ik hoor mezelf al de vraag stellen: Waarom mag het niet eens een keer makkelijk gaan?
Ik ben er wel klaar mee. Niet een beetje… nee heel erg. En tegelijkertijd kan ik ook zien en weet ik dat elke hobbel een prachtige leerervaring is, waar ik later heel veel aan heb.
Wat wil ik?
Dan stel ik mezelf de vraag: Wat wil ik nou eigenlijk?
Ik wil moeiteloos leven en wat houdt dat dan in? Ik maak een lijstje met wat ik echt wil. En als ik daar dan mee bezig ben, vind ik dat best lastig. Hoe werkt dat bij jou? Weet jij wat je precies wilt? En is het dan je hoofd, je ego die dat zegt, of is het je hart dat spreekt?
Als ik dan zo bezig ben, met wat ik allemaal wil, dan bekruipt me het gevoel van vraag ik nu niet veel te veel, is het wel haalbaar? En meteen weet ik dat ik met die gedachtes de energiestroom vastzet. Dus nee. Ja, ik wil…., niks is gek, alles kan! En één van de dingen die ik echt wil, al jaren, is mensen meenemen naar bijzondere plekken op deze wereld, mensen in verbinding brengen met zichzelf en de natuur, mensen in hun kracht zetten, mensen helpen om hun blokkades te helen. Het klinkt misschien gek, maar het voelt alsof ik een soort westerse medicijnvrouw, een sjamaan ben, die heel graag de oude wijsheid van de Aboriginals, de Zoeloe’s, de indianen uit Amerika, de bushmen en de Massai uit Afrika, dichterbij wil brengen. Alsof ik een brug mag slaan tussen de oude wijsheid en de westerse maatschappij. Ik weet niet waarom, maar alles in mij zegt dat ik daar een bijdrage aan mag leveren.
En als ik dan terugkijk op mijn leven, dan ben ik al op veel van deze bijzondere plekken geweest, tijdens mijn studie en mijn reizen. Zo las ik laatst een boek van Isaac Rupertzoon, die met zijn autistische zoon de wereld over gaat op zoek naar sjamanen voor heling. Één van de bijzondere energetische plekken die hij beschrijft, is de Mossman Gorge in Daintree National Park, Australië. Ik lees dat en ik denk: Verrek, daar ben ik geweest. De beschrijving van de plek… ik herken het allemaal. Tegelijkertijd voel ik een rilling door mijn lijf, als een soort bevestiging dat dit klopt. Het koude, maar heerlijke water van de waterval, dat door de Aboriginals als helend water wordt gezien… Ik heb er in gezwommen. En dan moet je weten dat ik nooit zo van het zwemmen ben in koud water. Maar daar voelde ik dat ik absoluut wilde zwemmen. En zo lees ik 4 jaar later in dit boek dat het bijzonder helend water is. Hoe bizar! Zo ben ik ook in Midden-Amerika bij de indianen geweest, heb ik bijna 3,5 jaar naast de Massai in Kenia gewoond, ben ik in het gebied van de Zoeloe’s geweest…. Het kan geen toeval zijn. Kwartjes vallen. Ook toen ik de film Down to Earth zag. Ik heb gehuild, het raakte me diep. Wat de bushesmannen uit Namibië deden (kijk de film), dat kan ik ook. Verwarrend, maar tegelijk ook zo mooi. Alsof ik diep vanbinnen geraakt werd. Het voelde als thuiskomen, alsof ik mezelf weer terug gevonden had. Dit ben ik. Ik ben nuchter, praktisch, in een medisch gezin opgeroeid, ingenieur, maar heb ook de gave van de oude medicijnmannen en de sjamanen in me.
Mijn pad
Alles in mij zegt dat het boek, de film allemaal signalen zijn en dat dit mijn pad is. Een pad wat vraagt om rust en vertrouwen, om mensen te helpen met (energetische) blokkades, om mensen in hun eigen kracht te zetten, om ze te helpen zoeken dat te doen waar ze hiervoor op aarde zijn gekomen, om te leren voelen en weer de verbinding te maken met zichtzelf, de natuur en de energie om ons heen.
Ik zet mijn intentie neer, ik straal mijn energie uit. Van 6-13 oktober sta ik in Zuid-Afrika met mijn dierbare collega vanuit het leiderschapsteam en een groep mooie mensen die ook de reis met zichzelf willen aangaan.
Voel jij dat deze reis voor jou op het juiste moment komt? Wil je jouw pad volgen? Er zijn nog een paar plekjes vrij.
Ik blijf mijn dromen en intenties neerzetten en hoe mooi zou het zijn als we dat met elkaar kunnen doen?
In gedachten.
Ik voel onrust en hoor een stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik iets moet doen.
Het is inmiddels bijna 4 weken na mijn event ‘Het oude denken en het nieuwe voelen’.
Wordt het niet eens tijd dat ik daar een vervolg aan ga geven?
Tijdens het event deelde ik mijn levensreis en welke hobbels ik heb genomen om mijn hart te volgen. Ook ging het over hoe ons ego vaak de macht heeft over ons gevoel en wat ons hart eigenlijk wil. Over de balans tussen denken, voelen, doen en zijn. Dat we al deze 4 elementen nodig hebben om verder te komen. En dat het voor de meeste mensen een grote uitdaging is om te voelen en te zijn in een maatschappij die vooral met denken en doen bezig is. Het ging over het volgen van mijn dromen en het omarmen van mijn hoog gevoeligheid en alles wat daarbij komt kijken wanneer je opgroeit in een medisch gezin.
Hier zit ik dan. In gedachten met wat ik eigenlijk vind dat ik moet doen. Tja precies: volledig in het denken en doen. Velen om me heen, zo lijkt het tenminste, zijn actief met van alles en nog wat en elke keer triggert dat mijn drang om ook iets te moeten doen. Maar mijn gevoel en lijf geven aan dat rust nodig is. Rust en vertrouwen, dat dit is wat nu mag gebeuren om straks weer alles te kunnen laten stromen en te manifesteren. Letterlijk stil staan in het doen en voelen wat er nodig is. Mijn lijf gaat tekeer, verschillende pijnen komen op. Ik voel onrust. Ik voel een verkramping achter bij mijn hart. Ik voel een zwaarte in mijn been. Ik voel het allemaal en accepteer het. Ook laat ik de emotie gewoon komen, de emotie die hierbij hoort. Soms is het verdriet, soms is het boosheid, soms is het iets wat ik mag loslaten...
Frustratie
En ja, ik ben ook gefrustreerd. Gefrustreerd over het feit dat ik vind dat ik al zoveel aan mijn eigen ontwikkeling heb gedaan in mijn leven en dat ik nu eindelijk eens moeiteloos wil leven, moeiteloos die dingen doen die ik leuk vind om te doen, moeiteloos met mijn klanten aan de slag kunnen gaan, moeiteloos mijn dromen waarmaken. Ik hoor mezelf al de vraag stellen: Waarom mag het niet eens een keer makkelijk gaan?
Ik ben er wel klaar mee. Niet een beetje… nee heel erg. En tegelijkertijd kan ik ook zien en weet ik dat elke hobbel een prachtige leerervaring is, waar ik later heel veel aan heb.
Wat wil ik?
Dan stel ik mezelf de vraag: Wat wil ik nou eigenlijk?
Ik wil moeiteloos leven en wat houdt dat dan in? Ik maak een lijstje met wat ik echt wil. En als ik daar dan mee bezig ben, vind ik dat best lastig. Hoe werkt dat bij jou? Weet jij wat je precies wilt? En is het dan je hoofd, je ego die dat zegt, of is het je hart dat spreekt?
Als ik dan zo bezig ben, met wat ik allemaal wil, dan bekruipt me het gevoel van vraag ik nu niet veel te veel, is het wel haalbaar? En meteen weet ik dat ik met die gedachtes de energiestroom vastzet. Dus nee. Ja, ik wil…., niks is gek, alles kan! En één van de dingen die ik echt wil, al jaren, is mensen meenemen naar bijzondere plekken op deze wereld, mensen in verbinding brengen met zichzelf en de natuur, mensen in hun kracht zetten, mensen helpen om hun blokkades te helen. Het klinkt misschien gek, maar het voelt alsof ik een soort westerse medicijnvrouw, een sjamaan ben, die heel graag de oude wijsheid van de Aboriginals, de Zoeloe’s, de indianen uit Amerika, de bushmen en de Massai uit Afrika, dichterbij wil brengen. Alsof ik een brug mag slaan tussen de oude wijsheid en de westerse maatschappij. Ik weet niet waarom, maar alles in mij zegt dat ik daar een bijdrage aan mag leveren.
En als ik dan terugkijk op mijn leven, dan ben ik al op veel van deze bijzondere plekken geweest, tijdens mijn studie en mijn reizen. Zo las ik laatst een boek van Isaac Rupertzoon, die met zijn autistische zoon de wereld over gaat op zoek naar sjamanen voor heling. Één van de bijzondere energetische plekken die hij beschrijft, is de Mossman Gorge in Daintree National Park, Australië. Ik lees dat en ik denk: Verrek, daar ben ik geweest. De beschrijving van de plek… ik herken het allemaal. Tegelijkertijd voel ik een rilling door mijn lijf, als een soort bevestiging dat dit klopt. Het koude, maar heerlijke water van de waterval, dat door de Aboriginals als helend water wordt gezien… Ik heb er in gezwommen. En dan moet je weten dat ik nooit zo van het zwemmen ben in koud water. Maar daar voelde ik dat ik absoluut wilde zwemmen. En zo lees ik 4 jaar later in dit boek dat het bijzonder helend water is. Hoe bizar! Zo ben ik ook in Midden-Amerika bij de indianen geweest, heb ik bijna 3,5 jaar naast de Massai in Kenia gewoond, ben ik in het gebied van de Zoeloe’s geweest…. Het kan geen toeval zijn. Kwartjes vallen. Ook toen ik de film Down to Earth zag. Ik heb gehuild, het raakte me diep. Wat de bushesmannen uit Namibië deden (kijk de film), dat kan ik ook. Verwarrend, maar tegelijk ook zo mooi. Alsof ik diep vanbinnen geraakt werd. Het voelde als thuiskomen, alsof ik mezelf weer terug gevonden had. Dit ben ik. Ik ben nuchter, praktisch, in een medisch gezin opgeroeid, ingenieur, maar heb ook de gave van de oude medicijnmannen en de sjamanen in me.
Mijn pad
Alles in mij zegt dat het boek, de film allemaal signalen zijn en dat dit mijn pad is. Een pad wat vraagt om rust en vertrouwen, om mensen te helpen met (energetische) blokkades, om mensen in hun eigen kracht te zetten, om ze te helpen zoeken dat te doen waar ze hiervoor op aarde zijn gekomen, om te leren voelen en weer de verbinding te maken met zichtzelf, de natuur en de energie om ons heen.
Ik zet mijn intentie neer, ik straal mijn energie uit. Van 6-13 oktober sta ik in Zuid-Afrika met mijn dierbare collega vanuit het leiderschapsteam en een groep mooie mensen die ook de reis met zichzelf willen aangaan.
Voel jij dat deze reis voor jou op het juiste moment komt? Wil je jouw pad volgen? Er zijn nog een paar plekjes vrij.
Ik blijf mijn dromen en intenties neerzetten en hoe mooi zou het zijn als we dat met elkaar kunnen doen?