Mijn blogs zijn open, puur, eerlijk en gewoon zoals ik het ervaar. Door mijn kwetsbaarheid te tonen, hoop ik dat anderen ook hun eigen kwetsbaarheid durven te tonen. Want alleen dan ontstaat er een echt gesprek, echte verbinding en een opening voor vernieuwing, verandering, creativiteit en magie.

Wil je op de hoogte blijven van mijn blogs? Schrijf je dan in voor de
nieuwsbrief!
Stacks Image 2930

Ken je mij, wie ben ik dan?

Ken je mij, wie ben ik dan? De eerste regel van het prachtige lied van Trijntje Oosterhuis. Een lied dat mij raakt, omdat ik jarenlang eigenlijk niet wist wie ik was. En als jij jezelf die vraag stelt: Wie ben ik dan? Kun jij daar dan een antwoord op geven?
Een persoonlijk verhaal dat ik wil delen, omdat ik geloof dat delen helpt om meer onszelf te kunnen zijn. En ik ook jou wil uitdagen om kwetsbaar te durven te zijn, om te gaan delen.

Wie ben ik dan? Voor mij een vraag waar ik tot op de dag van vandaag moeite mee had. Ja CV-technisch kon ik deze vraag wel beantwoorden, en wat en hoe ik iets deed was niet moeilijk, maar wat lastig was, was dat ik ‘iets’ anders voelde. En het antwoord op de vraag waarom ik die dingen doe die ik doe maar moeilijk woorden kon geven.
Als coach, ruim 20 jaar ervaring zowel in de zakelijke, (semi) overheid en medische wereld, bekend met vele instrumenten, vele certificeringen en ga zo maar door…. Die zou dat toch wel moeten weten? Nee toch niet. Er was iets in mij, wat ik niet kon plaatsen.
Loopbaancoaching, coaching, trainingen op het gebied van persoonlijk leiderschap, alles is voorbij gekomen. Ook vele coachees op allerlei niveaus, van jong talenten tot directieleden, mocht ik begeleiden en daarmee heb ik heel veel mooie dingen bereikt. Ook zij waren voor mij weer spiegels waar ik weer van leerde. Het heeft me zeker geholpen. Tot op de dag van vandaag.

Nu sta ik op een punt dat ik iets wil delen, iets van mijzelf, wat ik spannend vind. Vooral in een meer ‘zakelijke’ context. Ik ken deze context heel goed. Een wereld van doelgerichtheid, doen en een gezonde vorm van competitie en niet te veel stilstaan bij gevoel en emoties. Veel mannelijke energie. We hebben er veel mee bereikt en een bloeiende welvaart is ontstaan. Maar ook heb ik velen, inclusief mijzelf, daarmee zien worstelen. De kosten waren en zijn nog steeds hoog, we raken uitgeput en het aantal mensen met een burn-out blijft maar stijgen. Tegelijkertijd zie je dat er een andere beweging ontstaat, een beweging naar mindfulness, meer ‘zijn’, i.p.v. doen. De wereld roept om meer vrouwelijke energie, waar we krachten mogen bundelen, meer gezamenlijk een flow mogen creëren, in verbinding gaan en meer zachtheid mogen zien.

Maar dit laatste is niet wat we gewend zijn en al helemaal niet in een zakelijke context. Ja, er zijn bedrijven die hier al heel veel aandacht aan geven, maar ook heel veel bedrijven die dat niet doen. We zijn er met z’n allen mee aan het worstelen. Mag deze vrouwelijke energie er zijn, niet als vervanger van de mannelijke energie maar als partner van, in balans met? Maakt het ons sterker of vinden we het ook wel een beetje eng, of hoort het niet, is het wel zakelijk genoeg? En als ik het al wil toelaten, wat vind ik er zelf dan van en/of mijn omgeving? Ik zie een worsteling daarmee van individueel niveau tot op wereldniveau.

Als ik nu voor mezelf terugkijk is het voor mij ook jaren een worsteling geweest. Ik deed mijn werk in een bepaald systeem zoals het ‘hoorde’. Maar ik stond nooit echt in mijn kracht, echt in contact met mijn gevoel. Ik hield altijd rekening met de context waar ik in werkte, het ego dat mij zei wat wel en niet goed was, ik gebruikte de analyses die mij hielpen om mij te beschrijven en ik durfde niet te voelen wie ik nou daadwerkelijk ‘echt’ was. Vooral mijn hoofd was aan het werk, rationeel bezig zijn, terwijl mijn lijf al jarenlang signalen gaf. Ik zag en wilde ze misschien ook niet zien. Ik zat volledig in mijn denken en vond ‘echt’ voelen doodeng!

Jarenlang ging dit door, ontwikkelde me steeds verder, maar ik bleef me niet fit voelen, had weinig energie, had veel fysieke klachten. Ook de medische wereld kon mijn klachten niet verklaren. Uitzichtloos leek het wel en ik werkte er zo hard aan. Nog meer opleidingen, nog meer coaching en ga zo maar door. Nu begrijp ik waarom vele zaken me niet hielpen omdat vele coachtechnieken in de hoek van de analyse zaten en ik altijd maar aan het werk was om de verklaring te zoeken. Er moet toch een reden voor zijn? Mijn hoofd maakte overuren en mijn hart was uitgeschakeld.

En toen kwam er een moment na een fantastische reis van drie maanden met mijn gezin in Australië, waar ik me volledig fit voelde en na terugkomst ik weer meteen geen energie had. Toen zei iemand tegen mij: ‘Mirjam wordt het niet eens tijd dat je een andere hoek gaat opzoeken?’ En ik kreeg een kaartje van een paranormaal persoon. Alles in mij (vooral mijn hoofd) zei: Ik ben ingenieur, kom uit een medisch gezin, werk in een zakelijke context, nee dit kan niet. Het bestaat niet. Is kwakzalverij… Maar mijn gevoel kon het niet loslaten. Deze opmerking werd vier jaar geleden tegen mij gezegd en nu durf ik te gaan staan en te zeggen dat ik ook een zeer hoog gevoelig persoon ben en dingen weet of voel die anderen niet kunnen voelen of weten. Mijn lijf is mijn instrument en alle klachten waren voor mij signalen waar ik iets mee kon. Het waren niet allemaal mijn klachten, het waren ook vaak de (energie)blokkades en de pijnen van de mensen die ik coachte, of gewoon in mijn buurt waren. Afgelopen vier jaar zijn hele heftige jaren geweest, waar ik mezelf echt weer opnieuw heb moeten leren kennen en werd alle houvast over wie ik dacht te zijn omver geschopt. Bleek ik toch iemand anders te zijn dan wat ik dacht en überhaupt kon bedenken.
En ja, het is spannend om dit te zeggen in een zakelijke context, maar ik ga het toch doen. Ik wil mezelf kunnen zijn en niet meer mezelf aanpassen omdat het ‘systeem’ zegt dat het zo hoort, of juist niet zo hoort. Er zullen vast mensen zijn die denken: onzin, daar heb ik helemaal niks mee. Dat mag, heb ik alle respect voor. Misschien willen ze me ook niet meer als coach inzetten. Ik vind daar nu niks meer van, ik kan het loslaten en vertrouw erop dat er dan weer andere mogelijkheden gaan komen. Maar er zullen ook mensen zijn bij wie dit verhaal wel iets doet, en misschien wel een klein deurtje opengaat. Mijn diepste wens is, dat iedereen mag ZIJN wie hij is, en dat we daar respect voor hebben. Ik geloof ook dat mensen het beste performen als ze zichzelf zijn en daarmee ook heel efficiënt kunnen werken.

Waarom dan dit verhaal op dit moment? Omdat ik voel dat er een andere (energie) beweging op komst is en velen (vrouwen en meer gevoelige mannen) nu worstelen en uitgedaagd worden om de vrouwelijke energie toe te laten en oude patronen los te laten. En ik besef me heel goed dat dat niet gemakkelijk is. Ik vraag je nu alleen maar om te voelen wat dit verhaal met je doet en eventueel jouw verhaal te delen als je dat wilt. En als je bij mij je verhaal een keer kwijt wil, mag dat ook. De deur staat open en de koffie staat klaar!

Door kwetsbaar te zijn, door lief voor jezelf te zijn, zonder oordeel naar jezelf te kunnen kijken, kunnen we ook naar elkaar liefdevoller zijn, zowel in werk als privé. En dat is toch volgens mij wat we diep vanbinnen allemaal in deze wereld willen?

Oftewel, mag ik je uitdagen om te voelen wie je bent en te delen wat jij wilt delen in jouw omgeving? Zodat we jou ook wat beter leren kennen.

Met dank aan Trijntje:
Ken je mij, wie ben ik dan…

Ik ben Mirjam van den Boezem, een vrouw, moeder, dochter, zus, partner, collega, vriendin, intuïtief coach, bewustzijnsvergroter, transformator, lichtwerker, sjamaan!

Voor meer informatie, kijk op mijn website
KibokoCoaching of neem contact op: mirjam@kibokocoaching.nl /06-50405468.





Terug








“Wees geen poel met stilstaand water, maar een bron die overstroomt.”

- Paulo Coelho -