Improving people's lives
Wat heb jij met zichtbaarheid?
Ik vind het persoonlijk wel een ding. Je moet als ondernemer vooral zichtbaar zijn, want als je dat niet bent, dan weet niemand wat je doet en wie je bent, en kun je ook geen omzet binnen halen. Er zijn duizenden business coaches die me zouden kunnen helpen… Maar ik vind het een gedoe, dat zichtbaar zijn, de marketing die daarbij komt kijken, etc. Echt zichtbaar zijn is voor mij niet alleen laten zien wat ik kan en waar ik goed in ben, nee ook waar ik mee worstel, wat ik niet leuk vind, wat ik spannend vind, wat ik enorm lastig vind. Maar ja, mijn hoofd zegt dan: nee niet laten zien, want dat doet afbreuk aan je imago. Mensen kunnen daar wat van vinden. Je bent veel te kwetsbaar, hoor ik dan. En dan nog de gedachte: ben ik dan wel goed genoeg of voldoe ik nog wel aan de verwachtingen van een ander, van de maatschappij?
Gedachten, om gek van te worden
Al deze gedachten kunnen echt enorm door mij heen gaan, maar ik weet zeker ook door jou. En wat kost dat een bak aan energie. Je slaapt slecht, het houd je maar bezig, om gek van te worden. Als ik niet oppas blijf ik in het denken zitten, komt er geen enkele actie en ben ik totaal niet meer verbonden met mijn eigen lichaam en energie. Ik kan daar nog een schepje bovenop doen. Zo’n stem die zegt: je hebt in april een prachtig Event gehouden, waar je bent gaan staan en jouw unieke verhaal hebt verteld. En nu in september heb je er nog steeds geen vervolg aan gegeven, wat een gemiste kans, zo kom je nooit aan je klanten en je omzet die je begin van het jaar voor ogen had.
Wat zegt mijn gevoel?
Toch, ondanks al deze gedachten voelde ik dat het niet de tijd was om mezelf na het Event op de voorgrond te zetten. Ondanks dat er vanuit mijn omgeving allerlei adviezen kwamen, wat ik wel en niet kon doen, heb ik het niet gedaan. Ik wilde niet in de actie, ik had behoefte om naar binnen te gaan, te reflecteren, mijn gevoel te volgen dat zei dat het nu niet het juiste moment was om iets te doen. Maar hoe spannend is dat? Gewoon je gevoel volgen en dus NIETS DOEN. Niets doen en vertrouwen dat het klopt. Onzekerheid, angst, allerlei gevoelens komen boven. Regelmatig komt mijn ego weer om de hoek: wat zit je nou lekker in je gevoel, ga eens wat doen…. En toch wist ik het ego weer terug te zetten op zijn plek en bleef ik de lastige gevoelens omarmen. Ik wilde even helemaal niks, gewoon ZIJN en laten gebeuren wat er gebeurde. Het resultaat van mijn onderneming tijdelijk loslaten, vertrouwen dat mijn intuïtie de weg weet en dat het niet voor niks is, dat ik niet in actie wil komen.
Toen kwamen de inzichten vrij
En nu, 5 maanden later, snap ik waarom ik niet in de actie wilde komen. In april had ik niet kunnen bedenken welke inzichten ik afgelopen zomer zou krijgen. Inzichten die voor wij zeer wezenlijk zijn. Door alles los te laten, door te zijn met wat er is, op ieder moment, kwamen de inzichten vrij. Inzichten over zeer vastgeroeste patronen, waar ik al mijn hele leven mee loop, over dat veel van mijn patronen een hele duidelijke link hebben met mijn voorouderlijnen. Dat ik letterlijk ook de lasten van hun trauma’s, problemen, ongeziene ervaringen meedraag in mijn DNA. Dat ik eigenlijk al het gedrag dat ik vertoonde zelf heb gecreëerd door besluiten die ik als klein kind zelf heb genomen.
Nieuwe levensbesluiten
Dat het heel heftig is om dit bij jezelf te ervaren en te zien, maar tegelijk ook een opening is voor nieuwe levensbesluiten. Echt besluiten, vanuit mijn ziel om het anders te gaan doen. Dat ik ervaar dat ik juist door de zwaarte te omarmen er aan de andere kant bijzonder magische dingen ontstaan. Dat het leven niet alleen leuk is en positief. Nee, ook soms verschrikkelijk lastig en negatief. Mag ik dat alles in mezelf toestaan? Ja, dat durf ik nu echt te zeggen. Alles mag er zijn! Zichtbaarheid heeft dus niets te maken met alleen je leuke en goede kanten laten zien. Juist ook door de andere kant te laten zien. Maar hoe lastig is dat in een wereld waar we dat eigenlijk niet doen en gewend zijn? In een wereld waar we veel gericht zijn op angsten en het voorkomen van de angsten.
Wat zal mijn klant daarvan vinden?
En toch besluit ik om het anders te doen. Ik besluit mezelf te zijn, op alle fronten. Dat betekent ook dat ik even niet iemand kan helpen, omdat ik zelf in een heftig proces zit. En oh jee, wat zal mijn klant daarvan vinden? Je moet toch altijd klaarstaan voor de klant? Toch heb ik wederom mijn gevoel gevolgd, de klant gezegd dat ik er even niet kon zijn voor haar. En weet je wat er gebeurde? Geen rare reactie, of: dan ga ik naar een ander. Nee, prima neem je tijd. Het laat alleen maar zien dat je doet wat je zelf ook zegt dat ik moet doen….
De gouden poort
En dan is het september 2017. Terugkijkend op een pittige zomer, waarbij vele emoties voorbij kwamen, waar kwartjes vielen. Dan sta je op een punt en wat nu… Hoe nu verder? Leuk dat ik deze inzichten nu allemaal heb, maar hoe zet ik dit dan om in creatie, iets nieuws, mensen verder meenemen op hun ontwikkelpad? Ik heb werkelijk geen idee. Alsof ik op een kruispunt sta, en totaal niet weet waar ik naartoe moet lopen. De toekomst is niet meer helder. Geen idee hoe mijn pad gaat lopen. Waar ik voorheen als ingenieur en management trainee dacht dat ik ongeveer wist wat mijn carrièrepad zou zijn, heb ik nu geen idee meer. Ik sta hier als een gevoelig persoon, krijg tekens en boodschappen vanuit het universum door, mag mensen helen op basis van energie, weet van anderen of de gevoelens voortkomen uit een ouderlijn of niet, werk met gidsen uit het universum die mij helpen met de heling. Als een soort sjamaan, verbonden met de energie om me heen, sta ik op dit punt. Een punt waar ik weet dat ik nu het oude helemaal mag loslaten en een stap mag maken naar een nieuw begin. Een begin waarvan ik totaal niet weet hoe dat zal gaan. Een begin waarbij ik wel weet dat het vechten en de overmatige pijnen in mijn lichaam verleden tijd zijn. Dat ik de zachtheid en liefde in mezelf verwelkom. Dat alles wat er is er mag zijn en helemaal oké is. Dat ik open sta voor wat er op dat moment door mij heen mag stromen. Om vervolgens iets te creëren waar ik blij van word, waar ik van geniet, wat moeiteloos gaat. En nog leuker, waar de magie ontstaat. Waar ik totaal mezelf ben, verbonden met mezelf, de ander en de omgeving.
Toch die angst
En dan komt toch de angst, de angst om het echt anders te gaan doe. Ik omarm de angst, de angst om echt te manifesteren en zichtbaar te zijn, om echt uit te spreken wat er in me omgaat. En alsof ik word geleid, komen de volgende zinnen naar me toe:
Je hoeft niet meer bang te zijn.
Dat is oud.
Je mag nu gaan.
De wereld wacht op jou.
Ga de poort maar door.
Durf en omarm wat je daarbij tegenkomt.
Loop je pad maar, stap voor stap, naar voren door de gouden poort.
Niets houd je meer tegen.
Stap, reis en heel.
De wereld ligt voor je open.
Een liefdevol pad
Daar sta ik dan, aan de andere kant van de poort. Het besef en het verdriet dat ik zo lang alleen heb gevochten, dat ik het lastig vind om mensen echt aan te kijken, hun warmte en liefde te zien. Ik weet, dit is wat ik nog mag zien. De liefde en warmte in mezelf, om vandaaruit deze warmte en liefde te kunnen schenken aan de mensen en de wereld om me heen. Deze liefde, hij is er al, in mij, alleen was ik deze een beetje kwijtgeraakt. En ja, natuurlijk zijn er al momenten waarop ik voel dat de warmte en de liefde er al is, het zit immers in me. Dat zijn de momenten waar ik intens van kan genieten van wat ik doe. In mijn energetische coaching, de leiderschapsreizen, de healings, in samenwerking en verbinding met anderen. Ze zijn er al! Ik vervolg mijn pad, elke dag weer opnieuw, om heel veel mooie en magische momenten te creëren. Hoe mooi zou het zijn als ik dat met velen mag doen? Steeds meer zoals watercirkels die zich verspreiden over het wateroppervlak. Zichtbaarheid, van binnenuit, in verbinding met mezelf, in liefde!
Ik vind het persoonlijk wel een ding. Je moet als ondernemer vooral zichtbaar zijn, want als je dat niet bent, dan weet niemand wat je doet en wie je bent, en kun je ook geen omzet binnen halen. Er zijn duizenden business coaches die me zouden kunnen helpen… Maar ik vind het een gedoe, dat zichtbaar zijn, de marketing die daarbij komt kijken, etc. Echt zichtbaar zijn is voor mij niet alleen laten zien wat ik kan en waar ik goed in ben, nee ook waar ik mee worstel, wat ik niet leuk vind, wat ik spannend vind, wat ik enorm lastig vind. Maar ja, mijn hoofd zegt dan: nee niet laten zien, want dat doet afbreuk aan je imago. Mensen kunnen daar wat van vinden. Je bent veel te kwetsbaar, hoor ik dan. En dan nog de gedachte: ben ik dan wel goed genoeg of voldoe ik nog wel aan de verwachtingen van een ander, van de maatschappij?
Gedachten, om gek van te worden
Al deze gedachten kunnen echt enorm door mij heen gaan, maar ik weet zeker ook door jou. En wat kost dat een bak aan energie. Je slaapt slecht, het houd je maar bezig, om gek van te worden. Als ik niet oppas blijf ik in het denken zitten, komt er geen enkele actie en ben ik totaal niet meer verbonden met mijn eigen lichaam en energie. Ik kan daar nog een schepje bovenop doen. Zo’n stem die zegt: je hebt in april een prachtig Event gehouden, waar je bent gaan staan en jouw unieke verhaal hebt verteld. En nu in september heb je er nog steeds geen vervolg aan gegeven, wat een gemiste kans, zo kom je nooit aan je klanten en je omzet die je begin van het jaar voor ogen had.
Wat zegt mijn gevoel?
Toch, ondanks al deze gedachten voelde ik dat het niet de tijd was om mezelf na het Event op de voorgrond te zetten. Ondanks dat er vanuit mijn omgeving allerlei adviezen kwamen, wat ik wel en niet kon doen, heb ik het niet gedaan. Ik wilde niet in de actie, ik had behoefte om naar binnen te gaan, te reflecteren, mijn gevoel te volgen dat zei dat het nu niet het juiste moment was om iets te doen. Maar hoe spannend is dat? Gewoon je gevoel volgen en dus NIETS DOEN. Niets doen en vertrouwen dat het klopt. Onzekerheid, angst, allerlei gevoelens komen boven. Regelmatig komt mijn ego weer om de hoek: wat zit je nou lekker in je gevoel, ga eens wat doen…. En toch wist ik het ego weer terug te zetten op zijn plek en bleef ik de lastige gevoelens omarmen. Ik wilde even helemaal niks, gewoon ZIJN en laten gebeuren wat er gebeurde. Het resultaat van mijn onderneming tijdelijk loslaten, vertrouwen dat mijn intuïtie de weg weet en dat het niet voor niks is, dat ik niet in actie wil komen.
Toen kwamen de inzichten vrij
En nu, 5 maanden later, snap ik waarom ik niet in de actie wilde komen. In april had ik niet kunnen bedenken welke inzichten ik afgelopen zomer zou krijgen. Inzichten die voor wij zeer wezenlijk zijn. Door alles los te laten, door te zijn met wat er is, op ieder moment, kwamen de inzichten vrij. Inzichten over zeer vastgeroeste patronen, waar ik al mijn hele leven mee loop, over dat veel van mijn patronen een hele duidelijke link hebben met mijn voorouderlijnen. Dat ik letterlijk ook de lasten van hun trauma’s, problemen, ongeziene ervaringen meedraag in mijn DNA. Dat ik eigenlijk al het gedrag dat ik vertoonde zelf heb gecreëerd door besluiten die ik als klein kind zelf heb genomen.
Nieuwe levensbesluiten
Dat het heel heftig is om dit bij jezelf te ervaren en te zien, maar tegelijk ook een opening is voor nieuwe levensbesluiten. Echt besluiten, vanuit mijn ziel om het anders te gaan doen. Dat ik ervaar dat ik juist door de zwaarte te omarmen er aan de andere kant bijzonder magische dingen ontstaan. Dat het leven niet alleen leuk is en positief. Nee, ook soms verschrikkelijk lastig en negatief. Mag ik dat alles in mezelf toestaan? Ja, dat durf ik nu echt te zeggen. Alles mag er zijn! Zichtbaarheid heeft dus niets te maken met alleen je leuke en goede kanten laten zien. Juist ook door de andere kant te laten zien. Maar hoe lastig is dat in een wereld waar we dat eigenlijk niet doen en gewend zijn? In een wereld waar we veel gericht zijn op angsten en het voorkomen van de angsten.
Wat zal mijn klant daarvan vinden?
En toch besluit ik om het anders te doen. Ik besluit mezelf te zijn, op alle fronten. Dat betekent ook dat ik even niet iemand kan helpen, omdat ik zelf in een heftig proces zit. En oh jee, wat zal mijn klant daarvan vinden? Je moet toch altijd klaarstaan voor de klant? Toch heb ik wederom mijn gevoel gevolgd, de klant gezegd dat ik er even niet kon zijn voor haar. En weet je wat er gebeurde? Geen rare reactie, of: dan ga ik naar een ander. Nee, prima neem je tijd. Het laat alleen maar zien dat je doet wat je zelf ook zegt dat ik moet doen….
De gouden poort
En dan is het september 2017. Terugkijkend op een pittige zomer, waarbij vele emoties voorbij kwamen, waar kwartjes vielen. Dan sta je op een punt en wat nu… Hoe nu verder? Leuk dat ik deze inzichten nu allemaal heb, maar hoe zet ik dit dan om in creatie, iets nieuws, mensen verder meenemen op hun ontwikkelpad? Ik heb werkelijk geen idee. Alsof ik op een kruispunt sta, en totaal niet weet waar ik naartoe moet lopen. De toekomst is niet meer helder. Geen idee hoe mijn pad gaat lopen. Waar ik voorheen als ingenieur en management trainee dacht dat ik ongeveer wist wat mijn carrièrepad zou zijn, heb ik nu geen idee meer. Ik sta hier als een gevoelig persoon, krijg tekens en boodschappen vanuit het universum door, mag mensen helen op basis van energie, weet van anderen of de gevoelens voortkomen uit een ouderlijn of niet, werk met gidsen uit het universum die mij helpen met de heling. Als een soort sjamaan, verbonden met de energie om me heen, sta ik op dit punt. Een punt waar ik weet dat ik nu het oude helemaal mag loslaten en een stap mag maken naar een nieuw begin. Een begin waarvan ik totaal niet weet hoe dat zal gaan. Een begin waarbij ik wel weet dat het vechten en de overmatige pijnen in mijn lichaam verleden tijd zijn. Dat ik de zachtheid en liefde in mezelf verwelkom. Dat alles wat er is er mag zijn en helemaal oké is. Dat ik open sta voor wat er op dat moment door mij heen mag stromen. Om vervolgens iets te creëren waar ik blij van word, waar ik van geniet, wat moeiteloos gaat. En nog leuker, waar de magie ontstaat. Waar ik totaal mezelf ben, verbonden met mezelf, de ander en de omgeving.
Toch die angst
En dan komt toch de angst, de angst om het echt anders te gaan doe. Ik omarm de angst, de angst om echt te manifesteren en zichtbaar te zijn, om echt uit te spreken wat er in me omgaat. En alsof ik word geleid, komen de volgende zinnen naar me toe:
Je hoeft niet meer bang te zijn.
Dat is oud.
Je mag nu gaan.
De wereld wacht op jou.
Ga de poort maar door.
Durf en omarm wat je daarbij tegenkomt.
Loop je pad maar, stap voor stap, naar voren door de gouden poort.
Niets houd je meer tegen.
Stap, reis en heel.
De wereld ligt voor je open.
Een liefdevol pad
Daar sta ik dan, aan de andere kant van de poort. Het besef en het verdriet dat ik zo lang alleen heb gevochten, dat ik het lastig vind om mensen echt aan te kijken, hun warmte en liefde te zien. Ik weet, dit is wat ik nog mag zien. De liefde en warmte in mezelf, om vandaaruit deze warmte en liefde te kunnen schenken aan de mensen en de wereld om me heen. Deze liefde, hij is er al, in mij, alleen was ik deze een beetje kwijtgeraakt. En ja, natuurlijk zijn er al momenten waarop ik voel dat de warmte en de liefde er al is, het zit immers in me. Dat zijn de momenten waar ik intens van kan genieten van wat ik doe. In mijn energetische coaching, de leiderschapsreizen, de healings, in samenwerking en verbinding met anderen. Ze zijn er al! Ik vervolg mijn pad, elke dag weer opnieuw, om heel veel mooie en magische momenten te creëren. Hoe mooi zou het zijn als ik dat met velen mag doen? Steeds meer zoals watercirkels die zich verspreiden over het wateroppervlak. Zichtbaarheid, van binnenuit, in verbinding met mezelf, in liefde!